"Curvaliciousness"

“Pardon?! Noem jij mijn vriendin lang? Echt niet, ze is gewoon een beetje opgerekt. Verticaal verrijkt. Een beetje extra opgehoogd! Nee schat, je bent niet lang, je bent prachtig.” Klinkt belachelijk, toch? Maar zodra het over dik gaat, wordt er ineens een heel circus aan eufemismen uit de kast getrokken om het maar niet te hoeven zeggen. Gezet, stevig, curvy, voller—de creativiteit die we erin stoppen is bewonderenswaardig. Maar laten we eerlijk zijn, schat: ik, mollig? Who are we kidding? Ik ben dik. Net zoals ik donkerblond ben en blauwe ogen heb.

Dik is een bijvoeglijk naamwoord, een neutrale beschrijving. Net zoals de woorden rood, zacht of koud, wordt ook ‘dik’ gewoon gebruikt om iets of iemand te beschrijven. Toch roept dat woord van alles op. Niet als het gaat om bijvoorbeeld een dik boek (hoewel ik in mijn jeugd zo alert was op het woord dik dat ik al een knoop in mijn maag kreeg als ik iemand hoorde spreken over een dik boek), maar als het over een dik persoon gaat… Want dat zeg je toch niet?! Je mag iemand toch niet dik noemen?!

Schat, ga zitten, tijd voor een verhaaltje. Een aantal jaar geleden werkte ik in de kinderopvang en had ik altijd de angst dat een van de kinderen me dik zou noemen. Ik zou door de grond zakken van schaamte, dacht ik. Totdat het gebeurde. “Juf, jij hebt een dikke buik.” Mijn collega sprak het kind met een ferme stem toe: “Dat mag je echt nooit meer zeggen, dat is heel onaardig, ga maar even sorry zeggen tegen Anique.” Tot mijn eigen verbazing zakte ik niet door de grond, maar zag ik een kind dat zich van geen kwaad bewust was. Een kind dat regelmatig lekker op de bank tegen mijn dikke, zachte buik kwam hangen als hij moe was. Een kind dat vanuit zijn onschuld nog geen oordeel had over deze grote buik en simpelweg benoemde wat hij zag. En ik zag een collega met geinternaliseerde vetfobie die deze projecteerde op een kind. Ergens in het proces van opgroeien wordt vetfobie ons aangeleerd.

Wat ik toen tegen het kind zei, is precies hetzelfde als wat ik nu tegen volwassenen zeg (geloof me, dit gesprek voer ik regelmatig zodra de geschokte blikken verschijnen als ik mezelf dik noem). Het woord ‘dik’ gebruiken als neutrale beschrijving is helemaal oké. Sterker nog, het is goed. Hoe vaker we het woord gewoon gebruiken zoals het is, hoe minder beladen het wordt. Maar tegelijkertijd blijft het voor sommige mensen een gevoelig woord. Misschien omdat het hen ooit als een belediging is toegeworpen, misschien omdat ze nog middenin hun eigen proces van acceptatie zitten. En daar rekening mee houden is belangrijk.

En voor de oplettende kijker: ja, je hebt gelijk – in eerdere blogs heb ik zelf genoeg van die verzachtende woorden zoals ‘curvy’ en ‘maatje meer’ gebruikt. En eerlijk gezegd, vind ik die woorden zelf ook hartstikke cringe, hahaha. Maar hé, ik gebruik ze niet voor niets! Dit is een bewuste keuze. En dit is dus het perfecte moment om dat even uit te leggen. Deze blog schrijf ik vooral omdat ik het gewoon ontzettend leuk vind om te doen, maar natuurlijk hopen we ook dat deze blogs onze online vindbaarheid vergroten zodat meer mensen House of Lovaeij leren kennen. En daarbij helpt het om veelgebruikte zoektermen te verwerken in de tekst. En hoewel ik sommige woorden zelf niet zo snel zou gebruiken, helpt het enorm als ik het heb over “grote maten dameskleding voor curvalicious, volslanke meiden bij een plussize fashion webshop” (zo, nou, laat ze maar binnenstromen hoor, die nieuwe klanten). 

Dus, meiden, het woord dik gebruiken is bij deze cool. Bij de eerstvolgende “nee, je bent niet dik, je bent prachtig” sta jij klaar met je comeback. Dik zijn zegt niets over wie jij bent, over je gezondheid, je kracht of je schoonheid. Het woord dik reclaimen is een daad van verzet. Dus lieverds, laten we het samen doen.

Xoxo, 

Team House of Lovaeij