Mode is een uitlaatklep, mijn lievelings manier om mijzelf te uiten. Ik heb als kind ontzettend vaak verlangend gekeken naar de kleding van mijn klasgenoten omdat deze kleding in mijn maat simpelweg niet gemaakt werd. Op de basisschool, waar de Looney Toones-shirtjes mij te klein waren en ik deze nergens kon vinden in de winkels voor volwassenen. Ik moest het doen met wat beschikbaar was en oh boy, wat was dat saai!
Op een gegeven moment groeide ik uit de maten die in straight-sized winkels hingen en kwam ik terecht bij plussize winkels. Ik zeg winkels, maar eigenlijk bedoel ik “winkel” want dit was enkel en alleen de MS Mode. Ik heb zo ontzettend veel geld in deze winkel zitten, dat wil je niet weten. Het was een mix van emoties: ik had een winkel gevonden waar ik altijd alles paste. Ik kon vragen om een maatje groter, want dat was er. In plaats van bij de Esprit en de H&M waar ik altijd maar moest hopen dat de grootste maat aanwezig was en ik deze zou passen. Ik voelde me er welkom, maar tegelijkertijd voelde ik me er niet thuis. Het was kleding, maar het was absoluut niet mijn kledingstijl. Ik schaamde me als ik er naar binnenliep. Achteraf terugkijkend gruwel ik nog steeds van de outfits die ik toen droeg. Jungle prints, peplumtops, jeggings, truitjes met teksten als “smile, sparkle, shine”. En natuurlijk de beroemde tops met gaten op de schouders. Nee, dit was niet mijn fashion era. En ik had er ook weinig mee in die tijd. Waar ik mode als kind eigenlijk heel interessant vond, ging dit later in mijn leven vooral heel nauw samen met afvallen. Was er een maat af: dan mocht ik shoppen.
Eigenlijk ging mode pas weer een beetje leven voor mij toen ik mijn Instagram een make-over gaf. Ik vulde mijn feed met mensen die op mij leken. Geen before en afters, maar meiden zoals ik die outfits rockten waar pinpas spontaan van begon te trillen in mijn zak. Ik zag outfits voorbij komen die ik nog leuker vond dan die van de skinny girlies. Waar ik dacht dat ik keuze had uit één winkel, bleek er online ineens van alles mogelijk. En die moderegels waar ik mij aan vasthield (afkleden, verhullen), die bleken totale onzin.
Nu alle regels overboord zijn en er meer keuze is dan vroeger (hoewel nog steeds: mode-industrie, do better!): is mode mijn manier om me te uiten. In plaats van mezelf te kleden om niet op te vallen, ging ik me kleden om mezelf te laten zien. En om mijn inner child te helen, want wat ik vroeger niet kon halen bij de CoolCat: girl, ik heb het nu allemaal in de kast hangen hè! Sterker nog: dit is een groot onderdeel van ons ontwerpproces als we met House of Lovaeij brainstormen over een nieuwe collectie. Welke kleding kunnen wij zelf moeilijk vinden in onze maat, wat hadden we gewild dat er in onze maat verkrijgbaar zou zijn? Op die manier zijn bijvoorbeeld onze Fool Me Twice-jurk, de Full Body Experience en onze All You Can Eat shirtjes ontstaan!
Dus mop: gun jezelf de ruimte. Om te proberen, te spelen, te zoeken. Het is spannend, maar doe het toch maar. Want mode is niet alleen iets wat je draagt – het is een manier om jezelf (terug) te vinden. En meissie: je bent het zoeken waard.
Xoxo,
Team House of Lovaeij