Meiden, vandaag gaan we het hebben over een wonderlijk fenomeen. Hoe kan het toch dat als ik in de supermarkt loop, er tien van de tien keer iemand tegen mij aan loopt? Of als ik ergens in de rij sta dat mensen voordringen en oprecht zeggen ‘oh, ik zag je niet staan’. Schat. Schattepatat.. Hoe? Ik blijf het een bijzondere paradox vinden. Groot zijn, maar niet gezien worden. Je onzichtbaar voelen terwijl je lichaam juist grootser is dan dat van een ander.
Elke donderdag volg ik dansles bij de geweldige Elle Van Eijk (@eldromeda). Op dit moment leert zij ons een choreografie op de muziek van Het Zwanenmeer van Tsjaikovski. Er zitten elementen van ballet in de dans en waar ik altijd dacht dat ballet heel tuttig en saai was, blijkt niets minder waar. De bewegingen zijn krachtig, dramatisch, groots. Afgelopen week waren we een nieuw stuk aan het oefenen en for some reason bewoog de hele groep met elke dans steeds een klein beetje verder mijn kant op. Ik ging steeds een stapje verder naar links, tot ik op een gegeven moment een halve dans aan het doen was zonder mijn spiegelbeeld nog te kunnen zien. Ik voelde dat ik meer ruimte nodig had, maar ik hield mij in om rekening te houden met anderen. En daar voelde ik de symboliek van ruimte innemen. En hoe vaak ik mijn ruimte weg heb gegeven om rekening te houden met anderen - om goed te maken dat mijn lichaam fysiek meer ruimte innam. Toen ik mij dat realiseerde, kon ik uiteraard niet anders dan mijzelf naar de andere kant van de ruimte skidaddle-en.
En mop, die ruimte is er ook voor jou. Je hoeft niet opzij te gaan om anderen de ruimte te geven. Elke keer dat je jezelf opvouwt in het OV, elke keer dat je jezelf in een te klein stoeltje drukt op het terras en elke keer dat je een week last van je arm hebt omdat je te pussy was om een grotere band te vragen bij het meten van je bloeddruk. Elke keer dat je jezelf in die net te strakke broek propt - elke keer bevestig je naar jezelf dat je moet passen in ruimtes die te klein zijn voor jou in plaats van dat je de ruimte mag aanpassen aan jou.
Want die ruimte claimen, schat, dat kan niemand anders doen dan jijzelf. Het voelt kwetsbaar en het gaat niet in één keer. Het zijn al die kleine keuzes bij elkaar. En het mooie is dat je daarmee niet alleen ruimte voor jezelf creëert, maar ook voor ons allemaal want hoe vaker iemand om een stevigere stoel vraagt, hoe eerder de terrassen zich zullen aanpassen aan de vraag. Ruimte creëren voor jezelf is ruimte creëren voor ons allemaal.
Xoxo, Team House of Lovaeij