Als kind keek ik toe hoe mijn (dunne) zus haar outfits scoorde bij de Coolcat en de Pimkie. Hoe zij zich uren kon opmaken voor een schoolfeest en samen met vriendinnetjes haar haren krulde en nagels lakte. Hoe ze verliefd was op Leonardo DiCaprio en hoe de jongens naar haar keken toen we op vakantie waren. En ik? Ik droeg geen make-up. Mijn haren waren stijl tenzij mijn zus ermee aan de haal ging. En ik droeg een groene afritsbroek van de C&A (fashion icon - I know).
Ik las laatst een stuk dat ging over: “het terugvinden van de femininiteit die je is ontnomen omdat je opgroeide als dik kind” (oké, laten we eerlijk blijven, dit was uiteraard gewoon een TikTok). Ik ging terugdenken en realiseerde me dat mijn dik-zijn grote invloed gehad heeft op mijn femininiteit. Laat me voorop stellen dat femininiteit voor iedereen een andere betekenis heeft, maar deze TikTok deed me beseffen hoeveel meidenmomentjes ik in mijn leven gemist heb door mijn negatieve zelfbeeld. Eén van de comments onder de TikTok luidde: “how am i supposed to know how to be a girl when I was barely treated like a person?”. Ik vond mezelf lelijk en aandacht besteden aan mijn uiterlijk voelde altijd onzinnig: het zou toch geen verschil maken. Ik kon mijn haar in de krul zetten, mijn nagels lakken: nog steeds was ik dik - dan kon ik maar beter doen alsof het me niet interesseerde. In plaats daarvan focuste ik me op mijn humor, mijn aanpassingsvermogen, lief zijn: ik stoomde mezelf klaar voor de rol van “the fat funny friend”.
Van anderen hoor ik dat hun dik-zijn er juist voor zorgde dat zij zich hyper feminien presenteerden. Nepwimpers, glitterjurkjes, hoge hakken en nooit zonder make-up op de deur uit durven gaan. Dat zij het gevoel hadden hun dikheid te moeten compenseren met extra vrouwelijkheid. Het lijkt er dus op dat dik zijn onderliggend op een of andere manier gelinkt wordt aan masculiniteit. Maar waarom eigenlijk? Wat zouden die associaties zijn? Is het innemen van ruimte iets wat we cultureel linken aan mannen? Of gaat het om het beeld dat we al van jongs af aan gevoerd krijgen in elke Disneyfilm: als meisje moet je petite zijn, tenger, makkelijk op te tillen. Jij op z’n paard, hij met z’n sterke armen om je heen en een kaaklijn die recht heeft op een eigen burgerservicenummer.
Als dik meisje viel ik buiten dat plaatje. Geen van deze Disney prinsessen leek op mij en behalve Ma Flodder en Willemijn uit Gooische Vrouwen zag ik weinig representatie van een dik lichaam. En dus wordt je lichaam ineens gelinkt aan ‘sterk’, ‘stevig’, ‘robuust’. Alsof het onmogelijk is om dik te zijn én elegant. Of dik en sierlijk. Of - God forbid - dik én sexy. Je mag helpen met sjouwen, niet met verleiden. En dus groeide ik op met het idee dat mijn lichaam geen ruimte bood voor mijn femininiteit. I missed out on het stukje girlhood dat komt bij het samen tutten, giechelen om je crush, en kletsen over de nieuwste lipgloss met kersensmaak.
Met het loslaten van deze overtuigingen komt er ruimte om mijn femininiteit opnieuw te ontdekken. Niet voor anderen, zoals mijn zus dat vroeger voor de jongens deed, maar voor mezelf. Voor mij is dat nu lekker thuis mijn nagels lakken, een krultang kopen (en nog steeds niet weten hoe deze werkt), en natuurlijk elke dag spelen met mode bij House of Lovaeij en de prachtigste tasjes, sjaaltjes en hakjes dragen.
Gelijktijdig voel ik de weerstand tegen het masculiene langzaam wegvloeien. Het gevoel dat masculiniteit een onderdeel van mij mag zijn, losstaand van mijn omvang. Dat ik eigenlijk helemaal niet die Disneyprinses hoef te zijn, maar dat ik helemaal zelf de balans op mag maken tussen mijn eigen femininiteit/masculiniteit. En dat mijn dik zijn daar helemaal geen invulling aan geeft. En dat geldt ook voor jou mop! Let me know hoe jouw dik zijn invloed heeft gehad op jouw relatie met girlhood en onthoud dat het nooit te laat is om bepaalde overtuigingen los te laten en lekker te gaan experimenteren.
Xoxo, Team House of Lovaeij