Afgelopen week nam ik mijn zus voor haar verjaardag mee naar een fotomuseum. Heet dat zo? Zo’n museum waar je allemaal themakamers hebt, waar je op de foto kunt en iedereen even een influencer in the wild is. Je weet wat ik bedoel. Twee uur lang hebben we samen foto’s gemaakt (schat, ik heb 500 foto’s waar ik waarschijnlijk nooit meer iets mee ga doen..) en pas in de auto terug besefte ik ineens: ik heb vandaag geen enkele keer mijn buik ingehouden.
Mijn relatie met op de foto gaan was, laten we zeggen, eh… complex. Ik vond óp de foto gaan altijd heel leuk, maar het moment daarna – het terugkijken – was alsof je een zelfgeschreven musical opvoert en dan ontdekt dat je vals zingt. Ik herinner me een specifieke foto waarop ik een jaar of negen was, waar ik mezelf zó verschrikkelijk dik vond (wat toentertijd voor mij gelijk stond aan lelijk). Ik droeg een zwarte bikini, mijn haren waren witblond van de zon en ik stond lekker op mijn gemak met mijn buikje naar voren. Het was toen ik die foto voor het eerst terugzag, dat ik besloot nooit meer zo op de foto te willen en voortaan op elke foto mijn buik in te houden. Later kwamen daar steeds meer regels bij. Rechtop staan, schouder naar achteren, kin naar voren, tong omhoog duwen, nooit zitten, het liefst half achter iemand staan.
En nu stond ik van de week samen met mijn zus foto na foto te schieten in dat gekke fotomuseum. Ik had mijn ochtend niet besteed aan het uitzoeken van mijn meest afkledende outfit. Ik had mijn trademark croptop aan en een koeienprint hoed op m’n kop. Ik heb geen foto afgeslagen en mij nergens achter verstopt. Als ik de foto’s achteraf terugkijk, zie ik mijzelf - zittend, hard lachend met onderkin en met die zelfde pose als toen ik negen was: met mijn buik naar voren, op mijn gemak. Geen enkele keer heb ik mijn buik ingehouden. Dat doe ik eigenlijk al tijden niet meer. Maar dat ik ooit op het punt zou komen dat het vanzelf zou gaan: dat had ik nooit meer verwacht. In het begin was het een actieve keuze om niet mijn buik in te houden. Ik moest mijzelf er steeds liefdevol aan herinneren en doorheen praten. En nu. Nu heb ik er niet eens bij stil gestaan. Dat is voor mij fat joy. Dat is voor mij verzet. Dat is voor mij helen.
Want om even heel eerlijk met je te zijn, mop: sinds ik al deze “regels” loslaat vind ik mezelf mooier op foto’s staan dan ooit tevoren. Ik kan nu echt naar een foto kijken en denken “wauw, wat een lekker stuk”. Ik ben mijzelf aantrekkelijker gaan vinden, terwijl hetgeen ik vroeger onaantrekkelijk aan mijzelf vond (dik zijn) onveranderd is. Hetgeen wel veranderd is, is mijn zelfvertrouwen. Met het accepteren van mijn lichaam, het omarmen van mijn uiterlijk en het experimenteren met wat ik ZELF aantrekkelijk vind, is er zelfvertrouwen gekomen. En dat, al zeg ik het zelf, staat me goed.
Want mop, het ging niet om het gewicht.. Misschien heb jij voor jezelf ook dit soort gekke regels gecreëerd. Wellicht regels hoe je niet-dik op de foto moet gaan? Maar misschien heb je ook wel met jezelf afgesproken hoe je niet-dik moet zitten, hoe je niet-dik moet eten, hoe je niet-dik moet bestaan. Maar lieverd, met het wegmaken van je dik-zijn, maak je ook zo’n prachtig deel van jouw authentieke zelf weg. Je schoonheid zit in de manier waarop je jezelf ziet. En als je jezelf eindelijk aankijkt met zachtheid en trots… verandert alles.
It was never about the weight.
Xoxo,
Team House of Lovaeij